Biología: Selección Natural, Pruebas Evolutivas y Defensas del Organismo

Según a selección, distínguese tres tipos de consecuencias sobre a poboación: 

Selección estabilizadora:

a que non produce cambio evolutivo; os individuos desa poboación viven en condicións óptimas, e a selección natural só actúa sobre aqueles individuos que teñan fenotipos extremos, véndose favorecidos os fenotipos intermedios. É moi frecuente na maioría das poboacións., exemplo: na especie humana, nos xenes que «regulan» o peso dos recién nacidos; morren máis recién nacidos con pesos grandes e escasos, e teñen maior supervivencia os de pesos intermedios.

Selección diversificadora ou disruptiva

Favorece os fenotipos extremos, o medio presenta condicións cambiantes dunha zona a outra. Co tempo pode orixinar novas especies. É o tipo de selección que afectou a un grupo de pinzóns das Illas Galápagos. Inicialmente había moita variedade no tamaño dos peteiros. Unha sequía fixo que sobrevivirán aqueles que tiñan peteiros longos, capaces de abrir os froitos dos cáctus e peteiros anchos capaces de comer insectos do interior da madeira. Os fenotipos intermedios non foron favorecidos.

Selección direccional:

favorece aos individuos portadores dun dos fenotipos extremos, e é o tipo de selección que se presenta cando cambian as condicións ambientáis ou cando a poboación emigra a un novo hábitat con diferentes condicións. Un exemplo desta selección é a resistencia de insectos a determinados insecticidas polo uso continuado que os humanos facemos dos mesmos// Probas bioloxicas: 
prbs. Bioquímicas: as probas máis recentes e as que maiores posibilidades presentan consisten en comparar certas moléculas que aparecen en todos os seres vivos de tal maneira que esas moléculas son tanto máis parecidas canto menores diferenzas evolutivas hai entre os seus posuidores, e ao revés; isto fíxose sobre todo con proteínas e con ADN. Outra proba é a universalidade do código xenético. Prbs d anatomía comparada: Ademáis hai unha serie de órganos homólogos, que nos informan dunha orixe común. Un exemplo sería a estructura interna das extremidades nalgúns animáis diferentes, como o morcego, o ser humano ou a balea. A súa disposición e estructura interna son semellantes, aínda que externamente parezan moi diferentes. Trátase de adaptacións dunha única anatomía a usos distintos.

Prbs embrioloxicas

Tamén do estudo de embrións no grupo de vertebrados se deduceu que inicialmente case todos son iguais, pero conforme avanza o desenvolvemento embrionario, as especies teñen embrións diferentes. Os embrións serán mais parecidos nas diferentes etapas do desenvolvemento embrionario canto mais próximas sexan as especies na evolución.

Probas paleontolóxicas:

Obtidas do estudo de fósiles recollidos pertencentes a diferentes épocas. Permite ordear a aparición e desaparición de especies, baixo a forma dunha árbore, na que todos os seres proceden dun mesmo tronco. Tamén se atoparon “formas intermedias” entre dous grupos de seres, que permiten confirmar líneas evolutivas. 


Probas bioxeográficas: :


baséanse no estudo da distribución dos seres vivos en distintas zonas xeográficas da Terra. Estudos de distribución de flora e fauna, poñen de relevo que a presenza de especies non é uniforme nos continentes. Zonas separadas hai moito tempo, presentan maior diferenza entre as especies, que aquelas zonas de separación recenté. As especies orixinais, ao quedar separadas por barreiras xeográficas, seguiron procesos evolutivos diferentes, baixo a selección de ambientes distintos//orixe de novas especies: especiacion- 

Illamento reprodutivo

Causado por diversas barreiras reprodutivas: – barreiras precigóticas: son barreiras que impiden o apareamento ou a fecundación dos gametos se hai apareamento. – barreiras poscigóticas: evitan o desenvolvemento do cigoto híbrido nun adulto viable e fértil.

Tipos de especiacion-

Especiación alopátrica: una poboación se divide en dúas subpoboacións xeográficamente illadas. – Especiación simpátrica: moi frecuente en vexetais, aquí a nova especie evoluciona dentro da mesma rexión xeográfica ca a especie proxenitora/ biodiversidade- 
Ë a variedade de todos os tipos e formas de vida, desde os xenes ata as especies, nunha ampla gama de ecosistemas. Podemos ver que diferenciamos tres compoñentes, a diversidade xenética, a diversidade de especies e a ecolóxica. A perda de biodiversidade prodúcese por diferentes razóns a nivel local, rexional e global. A extinción das especies pódese vincular fundamentalmente á destrución e a fragmentación do hábitat, á introducción de especies exóticas e á sobreexplotación/ mutación e cancro- 
Un tumor ou neoplasia é unha división incontrolada de células. Se o crecemento é lento e as células se manteñen xuntas, será benigno. Se medra rápidamente e invade outros tecidos , será maligno. Pode ter varias orixes: –

Vírica

Retrovirus ou adenovirus que transforman as células ó instalarse no material xenético de células hóspede.

Ambientáis

Factores ou axentes mutáxenos que entran a través dos alimentos, aire, pel.

Protooncoxenes

Son xenes que normalmente están reprimidos nas células e controlan e inducen a proliferación celular. Se sofren mutacións convírtense en oncoxenes. Por exemplo: o cambio 12 dun par de bases nun determinado xene nas células nos tecidos da vexiga urinaria provoca a aparición de células cancerosas. –

Antioncoxenes ou xenes supresores de tumores

Codifican proteínas que actúan controlando o ritmo de división celular . Impiden o crecemento celular descontrolado. –

Xenes reparadores do ADN

Soen estar activados para impedir a acumulación de mutacións no ADN. Corrixen erros de replicación. Nalgúns casos, en lugar de transformarse en cánceríxenas, as células que acumulan mutacións experimentan unha morte celular programada ou apoptose. Autodestrúense pola acción dun programa xenético no que están implicadas diversas proteínas. As células cancerosas non sofren apoptose.


Identificación de fragmentos de adn-


Unha vez separados, pódese estudar algún fragmento determinado de ADN individualmente. Se se queré localizar algún determinado fragmento de ADN útilízanse sondas de ADN. Para facer unha sonda é necesario sintetizar no laboratorio un ADN monocatenario, marcado radiactivamente, que sexa complementario da cadea de ADN do fragmento que se queré localizar. Xa existen no mercado sondas marcadas para utilizar en análises clínicas.

PCR:

Nos laboratorios é posible realizar múltiples copias dun anaco, por pequeno que sexa, de ADN . Emprégase unha técnica chamada PCR . Os materiais necesarios son: a mostrá do ADN, calor, nucleótidos dos catro tipos, cebadores e unha ADN polimerase resistente á calor . O proceso terá tantos ciclos como copias queiramos obter, e cada ciclo consta de: – unha desnaturalización da mostrá aplicando calor (90-100ºC). – unha hibridación ou aliñamento (a 50ºC) dos cebadores coas secuencias complementarias de cada cadea de ADN. – unha elongación ou extensión a uns 70ºC, para que se active a ADNpolimerase e se sinteticen as novas cadeas.

SECUENCIACIÓN DE ADN

Útilízase habitualmente o chamado método Sanger ou método do didesoxi . Hoxe día este método é moito máis rápido grazas a axuda de máquinas informatizadas: secuenciadores de ADN.

Diagnóstico de enfermidades hereditarias

Para o diagnóstico de mutacións cromosómicas como o síndrome de Down entre otras, pódese realizar unha amniocentese ao feto, antes do nacemento, entre as semanas 15 e 18 de xestación: unha punción abdominal á nai permite extraer líquido amniótico que posúe alguna célula fetal, células en mitose ás que podemos facer un cariotipo. Podemos utilizar sondas de ADN, marcadas radiactivamente, para unirse a zonas mutadas do ADN permitindo detectar e localizar anomalías hereditarias nos xenes. Unha sonda ADN (ver punto 4 deste tema) é un fragmento de ADN de pequeno tamaño complementario ao noso ADN diana ou obxectivo. Unha vez localizada a alteración na secuencia de nucleótidos podemos corrixila utilizando técnicas de edición xenética , unha vez arranxado o xene ou xenes introducímolos nas células do órgano alterado directamente ou en células do órgano en cultivo celular que, posteriormente, serán engadidas ao órgano en cuestión (técnica ex vivo). Para introducir o ADN arranxado nas células podemos utilizar liposomas, virus modificados,…

Transformación

Introducción de ADN recombinante nunha célula procariota. –

Transfección

Introducción de ADN recombinante nunha célula eucariota. –

Transxénese

Introducción de ADN recombinante nunha célula reprodutora eucariota. 

Aplicacions das tecnoloxias do adn: biotecnoloxia-


Aplicacións á Biomedicina= biotecnoloxía vermella:

Os biosensores son dispositivos de análise que emprega un ser vivo  ou un produto derivado deste, como anticorpos ou enzimas. Permiten modificar de maneira específica unha sustancia contida nunha mestura como o sangue ou os ouriños, para determinar a súa concentración. Os biochips son microsoportes de vidro, silicona, plástico,… nos que se depositan miles de minúsculas manchas de moléculas de ADN de cadea simple; estas cadeas aparéanse con outras moléculas que 6 posúan cadeas complementarias. Recúrrese ó seu emprego para localizar determinadas moléculas de ARN ou ADN, en diagnóstico de enfermidades, para averiguar o risco dun individuo de posuir unha enfermidade hereditaria, un cancro…, e escoller o tratamento personalizado máis axeitado para cada caso. A anatomía patolóxica tamén permite un diagnóstico precoz de células tumorais, facilitando un tratamento axeitado e evitando metástases. En moitas ocasións, os cancros teñen unha compoñente hereditaria, debido ás mutacións de xenes; nestes casos, conxugar análises patológicas con secuenciación de xenes contribúe a unha detección máis temperá. Prevese tamén o emprego de chips que detecten esas mutacións nas células tumorais 


A anatomía patolóxica tamén permite un diagnóstico precoz de células tumorais, facilitando un tratamento axeitado e evitando metástases. En moitas ocasións, os cancros teñen unha compoñente hereditaria, debido ás mutacións de xenes; nestes casos, conxugar análises patológicas con secuenciación de xenes contribúe a unha detección máis temperá. Prevese tamén o emprego de chips que detecten esas mutacións nas células tumorais. Os anticorpos monoclonais: obteñense da fusión dun linfocito
B produtor dun anticorpo específico cun mieloma (célula tumoral) obténdose unha célula híbrida (hibridoma) produtora de anticorpos que pode dividirse eternamente. Estés anticorpos poden unirse a células cánceríxenas para detectalas, poden utilizarse para detectar infeccións víricas, etc  Terapia xénica: consiste en modificar o contido xenético dunha célula que posúe unha mutación identificada como responsable dunha determinada enfermidade grave. Para introducir os xenes “terapéuticos” empréganse vectores como os virus ou os liposomas. A manipulación pode facerse in vivo, introducindo os xenes directamente nas células afectadas ou ex vivo, illando as células diana, que logo da manipulación, son reintroducidas no paciente. A terapia xénica pode ter lugar en células embrionarias ou somáticas. Esta técnica aínda debe perfeccionarse, pois da problemas ó introducir o xene normal e conseguir que se exprese correctamente.-Métodos moi actuáis para detectar certos xenes asociados con alta tendencia a desenvolver cancros e outras enfermidades son os SNPs. Un método moi novedoso que nos permitiría neutralizar e incluso modificar xenes con alelos alterados causantes de graves patoloxías  e o CRISPR-Cas.

Células nai:

son as que poden dividirse orixinando novas copias de si mesmas, con capacidade para diferenciarse noutros tipos celulares e con capacidade para orixinar tecidos e órganos, é decir individuos completos. Chámanse células nai totipotentes, aquelas capaces de dar lugar a todos os tecidos e órganos; nun cigoto, son todas, pero a medida que avanza o desenvolvemento embrionario, as células nai van perdendo as propiedades iniciáis e vanse convertindo sucesivamente en pluripotentes (formarían diversos tipos celulares, pero non individuos completos), multipotentes (só orixinan algún tipo celular, como as células hematopoiéticas, por exemplo), ou unipotentes (forman un único tipo de células). Según a súa orixe, as células nai poden ser embrionarias (ESC) se proceden da masa interna do blastocisto, ou adultas (ASC) se proceden de tecidos adultos, con función reparadora e de renovación tisular. A clonación reprodutiva está prohibida en humanos; coñecemos casos de ensaios en animáis . Hai tamén clonacións terapéuticas para obter células nai e tratar de recuperar órganos danados e tamén para producir tecidos destinados a trasplantes, e clonación non reproductiva – non terapéÚtica para investigacións médicas

. Producíón de fármacos:

a biotecnoloxía permite obter de forma económica, rápida e a gran escala de produtos farmacéuticos imprescindibles, como por exemplo hormonas , interferón, factores estimuladores da hematopoiese , anticoagulantes sanguíneos , procoagulantes para hemofílicos, anticorpos monoclonais e vacinas.

Aplicacións á agricultura, gandaría e alimentación: Biotecnoloxía verde

Trátase de producir animáis e plantas transxénicos, é dicir, organismos modificados xenéticamente para mellorar a calidade e cantidade na producíón e evitar determinadas enfermidades ou pragas que poidan repercutir negativamente no produto obtido, ou mesmo para investigación científica; tamén se consegue que moitos animáis fabriquen produtos como antibióticos, vitaminas ou aminoácidos que logo comercializa a industria farmacéÚtica. Todo depende da información que vaia no xene introducido. Unha vez que se ten o xene que interesa, insíresé nas células e espérase que a nova planta rexenere as células do tecido que foron transformadas, dándolle ó individuo as carácterísticas desexadas. A modificación xenética dun organismo mediante a incorporación ao seu xenoma dun fragmento de ADN foráneo da lugar a un transxénico


Aplicacións ó medio ambiente: Biotecnoloxía gris


A Biotecnoloxía contribúe a mellorar os procesos de tratamentos de augas, residuos… e a previr riscos medioambientais como a contaminación provocada pola acumulación de compostos químicos en proporcións nocivas. Para eliminala, compatibilízanse as tradicionais técnicas físicoquímicas coa Biotecnoloxía. Os principais procesos son:-

Biodegradación

A biotecnoloxía permite almacenar sustancias en formas non biodispoñibles, en biomasa deseñada para convertir ións metálicos tóxicos en formas químicas inocuas, ou para relocalizar os metáis, por exemplo volatilizándoos. Por exemplo, a inxección de osíxeno en subsolos de áreas contaminadas por hidrocarburos aceleraría a súa degradación. Na actualidade empézanse a fabricar biosensores, dispositivos capaces de convertir sinais químicas xeradas por certo composto químico, en sinais cuantificables electrónicamente; xa están en funcionamento biosensores para o ión amonio. Tamén determinados microorganismos se empregan como biosensores pois son seres capaces de transformar a sustancia contaminante que asimilan do medio noutra que se pode medir, como por ejemplo unha sustancia luminiscente. –

Biorremediación

Consiste na recuperación dunha zona contaminada utilizando seres vivos que eliminen as sustancias nocivas, e como complemento doutros tratamentos mecánicos e físico-químicos. A biorremediación, pódese facer por bioestimulación, é decir, suministrar no lugar nutrientes e condicións axeitadas para estimular a actividade degradativa de organismos descompoñedores (ex: bacterias). Tamén se pode facer un bioincremento, é decir, engadir organismos con propiedades específicas para degradar o contaminante. Cando o contaminante non se pode biodegradar (metáis pesados) emprégase a bioacumulación; consiste en acumular o contaminante nun organismo concreto, por exemplo unha planta; esto é moi útil para recuperar lugares que contéñen altas doses de sustancias perxudiciais para o ecosistema.

PROXECTO XENOMA HUMANO-

Naceu en EEUU na década dos anos 80 coa finalidade de coñecer a estrutura e función dos xenes humanos.Exactamente en 1980 fundouse a organización HUGO (human genome organization), para coordinar esforzos e investigacións. 11 O obxectivo do proxecto é obter o mapa xenético e físico dos cromosomas humanos, localizar cada un dos seus xenes, de forma ordenada, secuenciar cada xen, averiguar a secuencia de nucleótidos que o forman, dando prioridade a aqueles que son responsables de enfermidades, e por último, identificar e vencer no futuro enfermidades de orixe xenético, para saber a predisposición de determinado individuo a padecelas. A ONU aprobou en 1997 unha declaración universal sobre o xenoma humano, na que se declara ao xenoma como patrimonio da humanidade, se prohíbe a clonación humana con fines reprodutivos, pero se permite a clonación de tecidos con fines terapéuticos e de investigación. En 1999 publicouse a secuencia completa do cromosoma máis pequeno dos humanos, e hoxe en día está lista a de todos os demáis. Falta por saber que información codifica cada secuencia na totalidade do mapa xenético; só se coñece en parte. A xenómica é a disciplina que estudia o xenoma dos seres vivos. Temos que falar tamén doutra disciplina moi actual: a proteómica, que ten como obxecto estudiar o conxunto completo de proteínas expresadas polo xenoma dun organismo. Ese conxunto de proteínas denomínase proteoma (a diferencia do xenoma, o proteoma é moi variable nun mesmo individuo en función da idade, estado de saúde, condicións ambientáis, etc.). A cantidade de proteínas presentes na especie humana supera dabondo o número de xenes, e debido a que son as proteínas, e non os xenes, as que desempeñan as actividades da célula, é moi importante coñecer o sitio e o momento no que se producen, así como a maneira en que interactúan entre elas para poder comprender mellor, non só o funcionamento das células, senón o do organismo na súa totalidade. 


Defensas del organismo


Los humanos, y también otros animales, poseemos una serie de barreras de defensa que impiden la entrada de agentes dañinos. Estas barreras se denominan: • Externas:
Como la piel o las mucosas, que están en contacto con el exterior. Funcionan como un muro que impide el paso de agentes externos. • Internas:
Se localizan dentro del organismo, como los macrófagos o los linfocitos. Atendiendo a la acción que tienen las barreras de defensa, se pueden clasificar en: • Inespecíficas:
Como las lágrimas, que atacan a cualquier tipo de agente. • Específicas:
Como las inmunoglobulinas, que están elaboradas para un agente concreto. Atendiendo al modo de aparición, las barreras de defensas pueden ser: • Innatas:
Se originan en el desarrollo embriológico del individuo, con independencia de la presencia de antígenos. • Adquiridas:
Sólo se forman cuando aparece un antígeno, como ocurre en el caso de formación de inmunoglobulinas.

barreras externas

Las barreras externas se encuentran delimitando nuestro organismo en contacto con el exterior. Son barreras físicas, químicas o biológicas. Se caracterizan por ser inespecíficas e innatas. Estas barreras son: • Los epitelios, externos, como la epidermis de la piel, e internos, como los que tapizan el tubo digestivo, que funcionan como un muro, debido a lo unidas que se encuentran sus células. La epidermis de la piel es un tejido prácticamente impenetrable por los microorganismos, gracias que es una gruesa capa de células queratinizadas, con una continua descamación de células muertas, lo que impide la fijación de microorganismos. • Las mucosas, que envuelven estructuras que están abiertas al exterior, como la boca, el ano o la vagina. El mucus producido en estas zonas impide la fijación de microorganismos a sus paredes. • Determinadas sustancias químicas que impiden el desarrollo de microorganismos, como el cerumen de la oreja o la lisozima de las lágrimas y saliva. • La flora microbiana, alojada en la boca, en el intestino o la vagina, que impide el desarrollo de hongos o bacterias ajenos a esta flora.

Concepto de antígeno

Los antígenos son moléculas extrañas al organismo, que se unen a anticuerpos específicos, uno para cada uno de ellos. No son células completas, ni virus completos. Son sólo fragmentos de las moléculas externas de virus o moléculas externas de células extrañas. También pueden ser toxinas liberadas por células extrañas. Los antígenos pueden ser cualquier tipo de molécula, aunque los más abundantes son los antígenos con estructura proteica. No todo el antígeno se une al anticuerpo;
Sólo se une una pequeña parte, conocida con el nombre de determinante antigénico o epítopo. La zona del anticuerpo que se une al epítopo se denomina paratopo.
En ocasiones, el antígeno puede unirse a un anticuerpo, pero sin provocar respuesta inmune. Éstos son moléculas con actividad antigénica pero sin actividad inmunogénica. Estas moléculas reciben el nombre de haptenos.

Las células del sistema inmune

 Todas las células que intervienen en la defensa del organismo derivan de células pluripotentes, existentes en el embrión. Estas células se diferencian en células madre hematopoyéticas que se sitúan en el interior de la médula ósea. Estas células madre pueden formar cualquier célula sanguínea, desde linfocitos (leucocitos, macrófagos, linfocitos T y B,…) a eritrocitos. Por este motivo, se las denomina también como células hematopoyéticas multipotentes.

Mecanismos de acción defensiva

Las barreras físicas del organismo impiden la entrada de cuerpos extraños, pero, si alguno logra saltarse estas barreras se dispara una serie de mecanismos inespecíficos y otros específicos, que tienen como fin la destrucción del agente extraño. Los mecanismos inespecíficos que se ponen en marcha son la respuesta inflamatoria, la activación del sistema del complemento y la acción del interferón. Estos mecanismos son muy eficaces y pocos elementos extraños escapan a este control. Sin embargo, cuando alguno escapa, se activan los mecanismos específicos, que son la respuesta inmune celular y la respuesta inmune humoral. 


Mecanismos inespecíficos-


La respuesta inflamatoria

Este mecanismo entra en acción cuando la piel o las mucosas sufren una lesión. Es fácil reconocer los síntomas de una inflamación. Éstos son enrojecimiento, hinchazón, dolor y fiebre local. ¿A qué se deben estos síntomas? El enrojecimiento de una herida se debe a un aumento del flujo sanguíneo hacia la zona. Este aumento es consecuencia de la liberación de sustancias piretógenas, como la histamina, por parte de las células dañadas. Al aumentar el flujo de sangre, el volumen de la zona aumenta, provocando hinchazón en los tejidos y presión sobre las terminaciones nerviosas, con lo que aparece el dolor. La fiebre local es también consecuencia de los agentes piretogénicos (que aumentan la temperatura corporal). La temperatura elevada activa el metabolismo de los macrófagos e inhibe la división bacteriana. • El sistema del complemento
El sistema del complemento está formado por 21 proteínas plasmáticas sintetizadas por el hígado y, localmente, por macrófagos. El mecanismo de actuación se realiza mediante una activación en cascada, ya que en cada paso de la reacción se amplifica el proceso, porque cada enzima puede activar muchas moléculas, que, a su vez, son activadoras de otra reacción. La activación supone la rotura (proteolisis) de la proteína inactiva en varios fragmentos (dos o más), que actúan sobre la proteína siguiente. • Interferón
Son pequeñas proteínas sintetizadas por las células infectadas por virus y por los leucocitos que los rodean. Tienen acción “antivírica” pues aumentan la resistencia de células vecinas a ser infectadas por virus al tiempo que inhíben la síntesis proteica de la célula infectada mecanismos de defensa específicos.
Las defensas específicas se basan en el reconocimiento de los agresores: los antígenos.

Inmunidad celular

Tiene lugar sin la producción de anticuerpos sino que los linfocitos T provocan la muerte de ciertas células alteradas (células diana). Este proceso resulta eficaz en la destrucción de: células extrañas a un organismo procedentes de otro individuo, aunque sea de la misma especie (por ejemplo, en los trasplantados); células propias tumorales; células infectadas por virus. Los linfocitos T se dividen en dos grupos: 4 Linfocitos T4:
Contienen en la membrana celular unas proteínas receptoras denominadas CD4. Los linfocitos T4 más importantes son: los Linfocitos TH (cooperadores) – su función es estimular a otros linfocitos T, a los linfocitos B y a los macrófagos (lo hacen liberando unas sustancias llamadas linfocinas).

Linfocitos T8

Poseen en su membrana unas proteínas conocidas como CD8. También se diferencian dos grupos: Linfocitos TC (citotóxicos): provocan la destrucción de las células diana extrañas. Linfocitos TS (supresores): evitan una respuesta inmunitaria excesiva o desproporcionada. Los linfocitos T actúan de forma específica contra células diana que portan antígenos extraños en su superficie. Poseen unos receptores de antígenos formados por una regíón constante unida a su membrana y otra regíón variable para reconocer y unirse al antígeno. El antígeno se presenta unido a una célula del hospedador que posee una molécula (autoantígeno) complementaria del linfocito T. La célula diana es entonces una célula presentadora de antígenos. Los autoantígenos son glucoproteínas específicas de cada individuo, codificadas por una regíón del genoma que se denomina complejo mayor de histocompatibildad (MHC o HLA). Dado el elevado número de genes que conforman ese complejo es prácticamente imposible que dos individuos de la misma especie tengan las mismas proteínas de histocompatibilidad. Así pues constituye un autentico “carné” de identidad molecular. Tenemos dos clases de HLA en la superficie celular: –

Los HLA clase I

En las membranas plasmáticas de todas las células del corpo. –

Los HLA clase II

Solo en la superficie de las células del sistema inmunitario (células presentadoras de antígeno), que procesan antígenos exógenos (capturados por las ellas) y los presentan a los linfocitos T para que éstes los reconozcan 


Este sistema es el responsable de reconocimiento de propio, y por tanto es lo que provoca el rechazo frente a trasplantes, por ejemplo// El proceso se realiza de la siguiente forma: una célula del hospedador, habitualmente un fagocito o a veces otra célula, captura un elemento extraño y tras su digestión intracelular sitúa alguno de los antígenos del elemento extraño en su propia membrana. Este determinante antigénico suele ser un pequeño péptido derivado de la molécula inmunógena extraña inicial. En la membrana se combina con un autoantígeno, ya presente en ella y da lugar a un complejo antigénico. Esto la convierte en una célula presentadora de antígeno. El complejo antigénico formado se une, entonces, al receptor antigénico de un linfocito T produciendo la activación de éste. Tras la activación, los linfocitos T citotóxicos se dividen activamente y provocan una acción citotóxica consistente en la lisis de las células diana.Los linfocitos TH  intensifican la respuesta inmunitaria activando los linfocitos B y estimulando los fagocitos. Por el contrario los linfocitos TS  disminuyen la respuesta del sistema inmunitario desactivando los linfocitos activados cuando se ha conseguido controlar a los agentes antigénicos. Una cuestión importante es la comprensión de los mecanismos que permiten que el sistema inmunitario sea capaz de eliminar los antígenos extraños y eliminarlos y en cambio no rechace los propios . A esta capacidad se denomina tolerancia inmune y es imprescindible para impedir la autodestrucción del organismo.

Inmunidad humoral

Por su parte, los linfocitos B se activan ante la presencia del antígeno gracias a que poseen en su membrana unos receptores, capaces de reconocer a los antígenos. Se transforman entonces en células plasmáticas y se encargan de elaborar un anticuerpo específico. Sin embargo, no empiezan a producir este anticuerpo mientras no reciban la señal de los linfocitos T colaboradores. La mayor parte de los linfocitos activados empiezan a formar una gran cantidad de anticuerpos. Sin embargo algunos quedan como linfocitos B de memoria. Los anticuerpos son sustancias producidas por el organismo cuando detecta la presencia de un antígeno. Son específicos. Químicamente son proteínas globulares, denominadas de forma genérica inmunoglobulinas.
La molécula de anticuerpo tiene forma de Y y está constituida por cadenas polipeptídicas unidas por puentes disulfuro. Estas cadenas son de dos tipos: ligeras (L) y pesadas (H). Los extremos de las cadenas L y H constituyen la zona parátopo (regíón variable), por donde se unen a los antígenos (a la zona epítopo). Cada molécula de anticuerpo presenta dos zonas por las que puede unirse a dos determinantes antigénicos (epítopos). Algunos tipos de anticuerpos pueden formar asociaciones de dos o cinco anticuerpos unidos. En estos casos el número de moléculas de antígeno que pueden unirse es mayor. Tanto las cadenas H como las L poseen un sector invariable en la molécula, carácterístico de cada inmunoglobulina, y un sector variable (paratopo), específico de cada anticuerpo. Los cinco tipos de inmunoglobulinas humanas se diferencian en la secuencia de aminoácidos de las cadenas H. La uníón antígeno-anticuerpo es específica: cada anticuerpo reconoce y se une con determinado antígeno, por medio de uniones intermoleculares entre el determinante antigénico y la zona anticuerpo, formándose el complejo antígenoanticuerpo. Además de los factores humorales específicos (anticuerpos), el organismo también dispone de un mecanismo de defensa humoral constituido por una serie de proteínas que actúan inespecíficamente, es decir, sobre diferentes agentes patógenos, son las proteínas que constituyen el sistema complemento.
Está constituido por un grupo de proteínas presentes en el plasma de forma inactiva. La denominación “del complemento” deriva de la capacidad para complementar y potenciar la acción de los anticuerpos. El sistema del complemento se activa ante la presencia de complejos antígeno-anticuerpo, y actúa cooperando con el anticuerpo específico para inducir una enzima que actúa sobre la membrana de los antígenos (una bacteria) produciendo su lisis. 


Transformation:


1. We will have our classrooms painted during the summer break. 2.We haven’t been told about their plans. 3. I wish i hadn’t taken that job 4. If you come up with some good ideas they will promote you 4. The guide recommended us not to disturb the mother kangaroos 6. You shouldn’t have littered 7. The reporter asked Dr. Mitchell whether the animal lab would continúe to do animal testing 8. How long have you been studying? 9. Visit the wildlife sanctuary on weekdays, when it’s not very crowded 10. I’m applying for the position which helps the administration.

Pronuntiation-


a) therefore b) tough c) graduate d) growth

Find words-


1. Protitable 2. Surreillance 3. Inexpensive 4. Hazards 

TRUE OR FALSE-


1. F(line 5-6) 2. T(line 13-14) 3. T(line 18-19) 4. T(line 21)

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *